Әй син, дөнья! Үзең шундый матур!

Үзең шундый серле, сөйкемле!

Башка җирләр, белмим, юктыр ла ул

Бу галәмдә синең шикелле.

 

Җәннәткә тиң диеп сөйләшәбез,

Әйтерсең лә аны без күргән.

Кунак икәнлекне тояр өчен,

Ходай безгә акыл иңдергән.

 

Әй син, дөнья! Ул ярату хисен

Нигә миңа өеп биргәнсең?!

Табигатьне, моңны, шигъриятне,

Кешеләрне ярат, дигәнсең.

 

Күз яшьләре аша яратам мин,

Кырыслыгың торсын бер читтә.

Миңа синең бер кояшлы көнең,

Туган җирем, туган тел җитә