(Һәр юлы шигырь исеме хәрефләренә

башланган шигъри әсәр)

Булат

 

Булганның да булганы,

Уңганның да уңганы.

Ләкин шунсы бик кызык:

“Арыдың, ял ит”, — дисәң,

Тотына эшкә, кызып.

 

Азат

 

Атлыгып тора һәр эшкә,

Заманнан калмый артка.

Аңа карап зарланмый да,

Тик абруй гына арта.

 

Ләйсән

 

Ләйсән яңгыр явып үтте,

Әй рәхәт соң авылда!

Йөрмисең ничек чирәмдә,

Син авыл кызы бул да…

Әнә күренде кояш та,

Нурлары уйный юлда.

 

Сандугач

 

Сайра, сары сандугачым,

Алсу таңнар атканда.

Нечкә хисләрем кузгат син

Дөньяны уятканда.

Урмандагы бар кошлар да,

Гөлләр сине сөйсеннәр.

—Ай – яй матур сайрый да соң,

Чын могҗиза! — дисеннәр