Телләре күп булган өчен,

Ике рәткә тезгәннәр.

Аның белән төрле илләр,

Океаннар гизгәннәр.

Үзе кыллы, үзе телле,

Идәндә басып тора.

Уйнарга теләгән кеше

Иң беренче – утыра.

Гармуннарның патшасы мин,

Телләрем йөздән артык.

Яшьләр кулында йөримен,

Тиз генә килмәс картлык.

Бер телемдә — ике тавыш,

Кыңгыравым чыңлатам.

Биетәм дә, җырлатам да,

Кирәк икән – елатам.

Сиптерәләр, өздерәләр,

Тарталар, сайраталар.

Җырлатса да, елатса да,

Үзен гел яраталар.

 

Килде, басты һәм тартты,

Шуннан абруе артты.

Әбиләрне, бабайларны

Уйлатты да елатты.

Борынгы булсам да, мине

Онытып бетермиләр.

Милли гармуныбыз диеп,

Сәхнәдән төшермиләр.

Иң озын муен миндә,

Иң кыска исем миндә.

Кылларымны чирткәләп,

Көй чыгар инде син дә.

Нечкә муен,

Пар кыллар.

Чиртер иде

Бар куллар,

Яшьләр уйный

Белмиләр,

Шуңа якын килмиләр.

Күреген дә тартмыйсың,

Теленә дә басмыйсың.

Авызыңа кабасың да

Бер моңланып аласың.