Минем әби иртә — кичен

Төшми гел намазлыктан.

Телевизор да карамый,

Вакыты бик азлыктан.

 

Намазын да, догасын да

Гарәпчә укый яттан.

Әбиемне берничек тә

Уза алмыйм бу яктан.

 

Әби әйтә:”Догалар һәм

Намаз белгән балалар

Киләчәктә бик бәхетле,

Миһербанлы булалар”.

 

Бөтен начар гадәтләрне

Кызганмадым, ташладым.

Әбиемнең үрнәгендә

Намаз укый башладым.